Chłopiec, który…

KOBIETY I MĘŻCZYŹNI, CZYLI DLA KOGO JEST TA GRA?
Chłopiec, który… jest grą dla chłopców (i mężczyzn), których lubimy, znamy, kochamy lub nie znosimy, a także wszystkich innych osób płci męskiej, które kiedykolwiek marzyły o przygodach w Nibylandii. Kobiety i dziewczęta pełnią podczas tego larpa rolę organizatorów oraz NPCów (każda, która chce pomóc, znajdzie tu miejsce dla siebie!). Ten podział jest nieruchomy i niezachwiany, a pozwala nam opowiedzieć kilka fajnych historii o dorastaniu i dojrzewaniu. Chłopcy nie mogą grać NPCów, a dziewczynki nie mogą grać chłopców.
Oczywiście, nasuwa się Wam słuszne (a czasem nawet nieco oburzone) pytanie: „Dlaczego?!” Odpowiedź zaczyna się od samego Jamesa Matthiew Barriego, czyli autora sztuki Piotruś Pan, chłopiec, który nie chciał dorosnąć, nielicznym znanej też pod pierwotnym tytułem: Piotruś Pan, chłopiec, który nienawidził matek. Tekst, jaki napisał, niemal w niczym nie przypomina Disnejowskiej adaptacji, znanej większości z Was. Ponieważ w oryginale była to opowieść przeznaczona dla dorosłych. Pełna brutalnie szczerej prawdy o dzieciach (które są równie niewinne, co bezinteresownie okrutne), młodzieńcach (rozdartych między niechęcią do dorastania i związanych z nim obowiązków, a ciekawością), mężczyznach (którzy boją się starości, jak tykającego krokodyla) i kobietach — a zwłaszcza Matkach.
Chociaż opowieść o Piotrusiu Panie i Zagubionych Chłopcach nigdy nie była romansem, można w niej znaleźć każdą z relacji, jaka może zrodzić się pomiędzy dwojgiem ludzi. Jeśli tylko spróbujecie, przypomnicie sobie: od dojrzałych, emanujących niebezpiecznym erotyzmem syren, przez zuchwałe, konkurujące ze wszystkimi chłopczyce-Indianki i zazdrosne wróżki, aż po Wendy — wieczną mamę (a tak naprawdę wieczne dziecko), pachnącą praniem oraz świeżym ciastem. One wszystkie są w tej opowieści, tworząc sieć napięć — w pierwszej chwili trudnych do wychwycenia, a po chwili oczywistych. Chłopcy są bardzo różni od dziewczyn. Przypomni sobie to każdy, kto kiedyś budował z kolegami tajną bazę.
Tej historii nie moglibyśmy wspólnie opowiedzieć, gdybyśmy nie wprowadzili pewnych zasad. Jedną z nich jest podział płciowy między graczami a postaciami tła i organizatorkami. Używając tego narzędzia, chciałybyśmy stworzyć z Zagubionych Chłopców grupę o silnym poczuciu wspólnoty, a graczom dać możliwość poznawania świata przez pryzmat oryginalnych zapisków J.M. Barriego oraz wspomnień z ich własnego dzieciństwa.

O CZYM JEST TA GRA?
O Nibylandii, Piotrusiu i Zagubionych Chłopcach.
O piratach, Indianach, wróżkach i syrenach.
O dzieciństwie, ale też wychodzeniu z niego – dorastaniu i dojrzewaniu.
O zabawie i jej końcu. Przygodach, które mogą okazać się pełne niebezpieczeństw oraz odkrywaniu miejsc „do których nie wolno wchodzić”.
O chłopięcych przyjaźniach i konfliktach, zawsze „na całe życie”.
O żalu za czymś, co bezpowrotnie przemija.
O miłości. Do mamy, dziewczyny z sąsiedztwa, zgubionego kota.
O tym wszystkim, co przychodzi Wam na myśl, gdy słyszycie: „Kiedy byłem małym chłopcem…”

Fabuła dzieje się w Nibylandii po zamknięciu wydarzeń z Piotrusia Pana i Wendy, a niezależnie od tomu Piotruś Pan w czerwieni. To połączenie pierwszych notatek autorstwa J.M. Barriego (o wiele mroczniejszych i bardziej alegorycznych, niż powieść lub jakikolwiek film) z możliwościami, jakie daje larpowa, luźna adaptacja.
Scenariusz toczy się wokół opowieści o dorastaniu, dzieciństwie, wspomnieniach. Jest złamaną baśnią, skupioną na indywidualnych doświadczeniach bohaterów i nastawioną zarówno na akcję, jak i przeżywanie silnych, niekiedy sprzecznych emocji.
Gracze wcielają się w Zagubionych Chłopców, którzy razem z Piotrusiem Panem uczestniczą w Przygodach przez wielkie P. Odwiedzają Zatokę Syren, próbują wytropić Wróżki, toczą niejedną potyczkę z piratami, znajdują co najmniej jedną Mapę Skarbu i wypalają fajkę pokoju w indiańskim obozie… pamiętając, że Mama Wendy czuwa — a kto spóźni się na obiad, nie dostanie deseru (choć zawsze może go sobie wyobrazić).

Czy masz odwagę, by się zgubić?