Koty Marcowe

To jest opowieść o kotach. Cicho wymruczana gawędach o żółtych ślepiach i ostrych pazurach. To opowieść o łowach i krwawych bojach. To rozkoszna pieśń o nocnych, tajemnych romansach.
Cicho, bezszelestnie przemykają koty przez Zasłonę, biegną korytarzami Pomiędzy, odwiedzają światy duchów i demonów. Czujnie obserwują wszystkie przejścia. Koty są strażnikami. Nie pozwalają, by demony i upiory przeniknęły do świata ludzi. Są gotowe bronić naszego domu – ich domu – przed potwornymi zastępami. Wojna o świat ludzi trwa od zawsze, wszczynana raz za razem przy każdym zachodzie słońca.
Nie tylko koty krwawią w tym boju. U ich boku trwają sowy oraz pająki. Te trzy gatunki były niewzruszonym murem, odgradzającym spokojną codzienność od nienasyconego chaosu.
Nagle, po kilku tysiącach lat, mur zaczął się kruszyć. Nawałnica demonów przybrała na sile, a ludzkość zapomniała o kaplicach i świątyniach, w których posągi kocich, sowich i pajęczych bogów już dawno rozsypały się w pył. Zwątpienie nieubłaganie ogarniało strażników. Tę chwilę wykorzystał władca piekieł. Trzy poselstwa wysłane zostały kolejno na każdy dwór strażniczy. Każde z nich niosło te same słowa:
Dlaczego bronicie ludzkości, która o was zapomniała, bracia i siostry? Przestańcie przelewać krew w ich imieniu, a już nigdy żadne z was nie ucierpi. Nie chcemy z wami walczyć. Jesteśmy do siebie podobni, my, nocni łowcy. Kimże są dla was istoty z prochu i gliny?
Sowy przyjęły rozejm i odeszły, zamknąwszy się w jednym z zapomnianych światów. Pająki z pogardą odrzuciły propozycję, odsyłając piekielne poselstwo z niczym. I tylko koty wciąż nie podjęły jeszcze żadnej decyzji.